2 lutego
OFIAROWANIE PAŃSKIE
ŚWIĘTO MATKI BOSKIEJ GROMNICZNEJ
ODPUST PARAFIALNY
Nazwa obchodzonego 2 lutego święta wywodzi się od dwóch terminów greckich: Hypapante oraz Heorte tou Katharismou, co oznacza święto spotkania i oczyszczenia. Oba te święta były głęboko zakorzenione w tradycji Starego Testamentu.
Na pamiątkę ocalenia pierworodnych synów Izraela podczas niewoli egipskiej każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga. Dlatego czterdziestego dnia po jego urodzeniu należało zanieść syna do świątyni w Jerozolimie, złożyć go w ręce kapłana, a następnie wykupić za symboliczną opłatą 5 syklów. Równało się to zarobkowi 20 dni (1 sykl albo szekel to 4 denary lub drachmy, czyli zapłata za 4 dni pracy robotnika niewykwalifikowanego). Równocześnie z obrzędem ofiarowania i wykupu pierworodnego syna łączyła się ceremonia oczyszczenia matki dziecka. Z tej okazji matka była zobowiązana złożyć ofiarę z baranka, a jeśli jej na to nie pozwalało zbyt wielkie ubóstwo - przynajmniej ofiarę z dwóch synogarlic lub gołębi. Fakt, że Maryja i Józef złożyli synogarlicę, świadczy, że byli bardzo ubodzy.
26 grudnia 2019, roku po Mszy świętej o godz. 10.30, miało miejce błogosławieństwo i rozesłanie Kolędników Misyjnych, którzy poszli do naszych domów. Ofiary, jakie zebrali przeznaczone są na cele misyjne. Dziękujemy za ich życzliwe przyjęcie.
Kolędnicy misyjni to dzieci, które pomagają swoim rówieśnikom w krajach misyjnych. Do udziału w misyjnej kolędzie zapraszają wszystkich – koleżanki i kolegów zrzeszonych w różnych grupach w parafii. Pomagają im w tym katecheci, wychowawcy, rodzice oraz młodzież i dorośli z parafialnych grup i stowarzyszeń.
„Jesu cristopa sutimpim”
Hasło wzięte jest z języka keczua, którym posługują się m.in. Indianie peruwiańscy, wśród których głoszą Ewangelię tarnowscy misjonarze. Oznacza ono dosłownie: „W imię Chrystusa” i nawiązuje do 25-lecia posługi misyjnej naszych księży w Peru, i w szerszym sensie oznacza: „Posłani w imię Chrystusa na peruwiańską ziemię”.
(Informacje zaczerpnięte z witryny misje.diecezja.tarnow.pl) 
ŚP. Ksiądz Stanisław Mękarski
Urodził się 09 sierpnia 1929 roku w Przybysławicach, jako syn Stanisława i Józefy z domu Woźny. Po złożeniu egzaminu dojrzałości w 1950 w Radłowie wstąpił do tarnowskiego Wyższego Seminarium Duchownego. Po ukończeniu studiów filozoficzno - teologicznych w dniu 29 czerwca 1955 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Karola Pękali.
Jako 
wikariusz pracował w dwóch parafiach. Od 20 października 1956 roku w parafii Lipnica Murowana, a od 10 lipca 1961 rpku w parafii Chełm.
W dniu 9 września 1969 roku został mianowany proboszczem parafii pod wezwaniemOfiarowania w światyni i wniebowstąpienia Pana Jezusa w Siemiechowie. Ponadto przez kilka lat sprawował urząd wicedziekana dekanatu Zakliczyn.
Urząd proboszcza parafii SIemiechów pełnił do lipca 1999 roku, a po jego złożeniu pozostał w niej w charakterze rezydenta. Od stycznia 2016 roku mieszkał w Domu Księży Emerytów im. św. Józefa, przy ul. Pszennej w Tarnowie.
W dowód uznania za gorliwe pełnioną posługę kapłańską w dniu 25 listopada 1969 roku otrzymał diecezjalne odznaczenie Expositorium Canonicale, a w dniu 29 maja 1974 roku diecezjalny przywilej Rochetto et Mantoletto.
Zmarł 2 marca 2016 roku.
(za materiałami wydanymi przez Kurię Diecezjalną w Tarnowie)
Uroczystości pożegnalne odbyły się we czwartek 03 maraca 2016 roku w Siemiechowie k. Gromnika.
Uroczystości Pogrzebowe odbyły się w piątek 04 marca 2016 roku w Przybysławicach k. Zabawy.
18 październik 2016 - Pielgrzymka do Zabawy i Przybysławic (artykuł, galeria).
O. Franciszek Świątek CSsR
Urodziła się 25 maja 1855 roku w Siemiechowie w pow. tarnowskim. Rodzice jej Michał Cieśla i Tekla z Wąsików byli ludźmi zacnymi i pobożnymi, toteż postarali się, by na drugi dzień po przyjściu na świat otrzymała łaskę Chrztu świętego.
W drugim roku życia Maria straciła matkę. Jej ojciec ożenił się wkrótce powtórnie. Biedna sierotka nie mając co robić przy macosze, poszła do swojej cioci, która z miłością iście macierzyńską przygarnęła maleństwo do siebie. Ciotka uczyła ją czytać, pisać, a przede wszystkim znać i całym sercem kochać Boga! Biedowały obie, bo ciotka ubogą była. Do 15 roku życia pozostała przy zacnej ciotce, następnie rok służyła u pana Kulinowskiego w Gromniku. Gdy jej siostra cioteczna Wiktoria wyszła za mąż za Stanisława Gadka, osiadła przy niej i jej rodzinie, spędziła nieomal całe swoje życie w Faściszowej, wiosce należącej do parafii zakliczyńskiej.
Strona 2 z 2
