Uroczystość obchodzona 40 dnia po Wielkanocy jako wspomnienie dnia, w którym Jezus Chrystus z ciałem i duszą wstąpił do nieba.

„Wniebowstąpienie Chrystusa jest jednym z głównych etapów »historii zbawienia«, czyli planu miłosiernej i zbawiającej miłości Boga do ludzkości. (...) Wniebowstąpienie jest nie tylko ostatecznym i uroczystym wywyższeniem Jezusa z Nazaretu, ale również zadatkiem i gwarancją wywyższenia, wyniesienia do chwały natury ludzkiej.”

(św. Jan Paweł II, 1983 r.)

Jest to dzień Odpustu w naszej parafii.

Droga Krzyżowa to jedna z najbardziej przejmujących form pobożności szczególnie na Wielki Post.

Idziemy ostatnią Jezusową drogą. Towarzyszymy Mu rozważaniem, śpiewem, skupieniem, adoracją. A wszystko po to, by odkryć, że Jego droga krzyżuje się nieustannie z naszymi drogami. Jego krzyż i nasze krzyże.

Uroczystość liturgiczna ku czci Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa obchodzona jest w czwartek po pierwszej niedzieli po Uroczystości Zesłania Ducha Świętego.

Święto upamiętnia ustanowienie Najświętszego Sakramentu podczas Ostatniej Wieczerzy w Wielki Czwartek.                                             

Do ustanowienia święta Bożego Ciała przyczyniły się bezpośrednio objawienia, jakich doznała przeorysza augustianek bł. Julianna z Cornillon w 1209 r.

Święto ustanowiono w 1246 r. dla diecezji Liège (Belgia), a w 1264 r. Urban IV rozszerzył je na cały Kościół.

W Polsce wprowadzono je w 1320 r. w diecezji krakowskiej, a w ciągu XIV w. rozszerzyło się na cały kraj.

„Szczególnie doniosłym, tradycyjnym wyrazem ludowej pobożności eucharystycznej są procesje z Najświętszym Sakramentem (...). Są one niezwykle wymownym świadectwem prawdy, że Pan Jezus, ukrzyżowany i zmartwychwstały, nadal idzie po drogach świata i przez tę swoją »wędrowną« obecność przewodzi pielgrzymce kolejnych pokoleńchrześcijan: umacnia wiarę, nadzieję i miłość; pociesza w utrapieniach; podtrzymuje w dążeniu do sprawiedliwości i pokoju."

 

św. Jan Paweł II

„Chrystus jest chlebem zbawienia dla człowieka wędrującego i pielgrzymującego przez ziemię. Oto dlaczego w uroczystość Bożego Ciała Chrystus w Eucharystii idzie w procesji ulicami, między domami i budynkami, gdzie toczy się codzienne życie. W tajemnicy eucharystycznej bowiem Zmartwychwstały zechciał zamieszkać na zawsze wśród nas, abykażdy człowiek mógł poznać Jego prawdziwe imię, Jego prawdziwe oblicze, i doświadczyć Jego nieskończonego miłosierdzia.”

 

św. Jan Paweł II

Narodzenie Najświętszej Maryi Panny Święto kościelne obchodzone 8 września, nazywane świętem Matki Bożej Siewnej.

   Prawdziwa data i miejsce urodzenia Maryi nie są znane. Jej rodzicami byli św. Anna i św. Joachim. Jak podaje tradycja, choć od 20 lat byli małżeństwem, nie mieli potomstwa. Ślubowali Bogu, że jeżeli urodzi im się dziecko, poświęcą je na służbę Panu. Z wiarą i nadzieją co roku udawali się do Jerozolimy i tam prosili o potomka. Pewnego dnia Joachimowi ukazał się anioł i zapewnił, że jego prośba została wysłuchana. Oznajmił, że żona urodzi córkę, którą nazwie Maryją i która w łonie matki zostanie napełniona Duchem Świętym. Anioł objawił się także Annie, zwiastując, że córka będzie błogosławiona nad wszystkie niewiasty. Obojgu, oddzielnie, nakazał udać się do Złotej Bramy w Jerozolimie. Kiedy małżonkowie spotkali się przy bramie, nie mieli wątpliwości, że anioł mówił prawdę.

   Zgodnie z nauczaniem Kościoła katolickiego, Maryja była niepokalanie poczęta, to znaczy bez obciążenia grzechem pierworodnym.

„Będzie Ona błogosławiona między wszystkimi niewiastami.
Będzie darem dla całej ludzkości, bowiem z Niej narodzi się Zbawiciel”

 

Prorok Micheasz, Stary Testament

 „Święto Narodzenia Matki Bożej. Kościół dziękuje Jej za to, że jest światłością Ludu Bożego.
Jest to światłość, w której odbija się światło słowa przedwiecznego, światło Chrystusa.
Ona najpełniej, najwierniej odbija to światło i przekazuje Ludowi Bożemu
we wszystkich Kościołach na całej ziemi.”

 

św. Jan Paweł II, 1993 r.

„Reprezentujecie uprzywilejowaną instytucję w Kościele
- miłosierdzie powinno być znakiem wyróżniającym uczniów Chrystusa...

Słowo »miłosierdzie« należy po prostu rehabilitować w całym jego zakresie i w całej jego głębi...

jest ono obecnie bardziej aktualne niż dawniej, aby można było budować cywilizację miłości...

Wam, członkom Caritasu, chodzi więc nie tylko o umiejętne organizowanie pomocy,
ale także o uwzględnianie chrześcijańskiej motywacji miłosierdzia...”

                            (św. Jan Paweł II, 1983 r.)

Wielki Czwartek jest wezwaniem do pogłębienia kultu i szacunku dla Eucharystii, do godnego i świadomego uczestnictwa we Mszy św., do modlitwy za kapłanów i o powołania kapłańskie, do nawrócenia serca na drogę miłości, która odnawia życie i buduje kościelną komunię. Wielki Czwartek i każda Eucharystia pozwalają nam cieszyć się bliskością z Jezusem podczas Ostatniej Wieczerzy i uczestniczyć w dramacie Kalwarii.

Wielki Piątek jest dniem nadludzkiego cierpienia i tajemniczego spotkania nieskończonej miłości Boga z ludzkim grzechem. W tym dniu wspominamy dramat męki Chrystusa, która rozpoczyna się już poprzedniego wieczoru trwogą konania w Ogrójcu i kończy śmiercią na krzyżu. Dla chrześcijanina Wielki Piątek jest dniem głębokich przeżyć: wierzący towarzyszy Chrystusowi w Ogrójcu, staje z Nim na Kalwarię niosąc ciężar krzyża, aby obok Jana Apostoła, Maryi i innych niewiast stanąć na Golgocie i rozważać te dramatyczne, a zarazem podniosłe wydarzenia.

Wielką Sobotę charakteryzuje głębokie milczenie.

W tym dniu oczekiwania i modlitwy nie jest przewidziana bowiem własna liturgia. W Kościołach panuje głęboka cisza, natomiast wierni, naśladując Maryję, przygotowują się duchowo do wielkiego wydarzenia zmartwychwstania.

W Wielką Sobotę, po zapadnięciu zmroku, rozpoczyna się uroczysta Wigilia Paschalna – matka wszystkich wigilii.”

(św. Jan Paweł II)

19 marca św. Józefa, oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, Patrona Kościoła Powszechnego 

„Święty Józef jest dla nas przede wszystkim wzorem wiary.

Tak jak Abraham, żył zawsze zdając się bez zastrzeżeń na Bożą Opatrzność; dlatego stanowi on dla nas umacniający przykład, zwłaszcza wtedy, gdy Bóg chce, abyśmy zawierzyli Mu »na słowo«, a więc nie mając jasności co do Jego zamysłu. Jesteśmy wezwani do naśladowania św. Józefa także w pełnym pokory posłuszeństwie – cnocie, która wyraża się u niego w milczeniu i pracy w ukryciu. Jakże cenna jest »szkoła nazaretańska« dla współczesnego człowieka, kuszonego przez kulturę, która najczęściej gloryfikuje pozór i sukces, niezależność i fałszywe pojęcie wolności indywidualnej! Jakże potrzebne jest natomiast przywrócenie właściwej wartości prostocie i posłuszeństwu, szacunkowi i poszukiwaniu z miłością woli Bożej!”

(św. Jan Paweł II 2001 r.)

W Kościele Parafialnym w Siemiechowie w pierwsza sobotę każdego miesiąca od maja do października odprawiają się nabożeństwa do Matki Bożej Fatimskiej. Figura Matki Bożej została ufundowana przez Róże Różańcowe. 

Matka Boża w wizerunku tej Figury jest dla parafian wielkim darem, jako drogowskaz w drodze do nieba.

Nabożeństwo rozpoczyna się odmawianiem Tajemnic Różańcowych.

Po Różańcu jest odprawiana uroczysta Eucharystia, na której powierzane są przez ręce Maryji do Boga intencje błagalno- dziękczynne. Po Eucharystii odbywa się uroczysta procesja wokół Kościoła z figurą Matki Bożej
Zgromadzeni czciciele Matki Bożej, z lampionami w ręku, wielbią Fatimską Panią pieśniami i modlitwami.
Jest to piękny i wzruszający kult Matki Bożej.

Zapraszamy wszystkich, aby się dołączyli i wraz z innymi uwielbiali Matkę Bożą. Zapewniam, że jeśli ktoś raz przybędzie na to nabożeństwo, z tęsknotą będzie czekał na następne spotkanie z Matką Bożą.

M.K.

  SANKTUARIUM   FATIMSKIE >> Witryna w języku polskim >>   

Matko Boża Fatimska 
Matko o pięknym obliczu i zatroskanym sercu
Bądź pozdrowiona

Matko Boża Fatimska Pani 
Matko wskazująca nam Różaniec do walki z złem 
Módl się za nami

 czytaj całość ...