Wielki Czwartek jest wezwaniem do pogłębienia kultu i szacunku dla Eucharystii, do godnego i świadomego uczestnictwa we Mszy św., do modlitwy za kapłanów i o powołania kapłańskie, do nawrócenia serca na drogę miłości, która odnawia życie i buduje kościelną komunię. Wielki Czwartek i każda Eucharystia pozwalają nam cieszyć się bliskością z Jezusem podczas Ostatniej Wieczerzy i uczestniczyć w dramacie Kalwarii.
Wielki Piątek jest dniem nadludzkiego cierpienia i tajemniczego spotkania nieskończonej miłości Boga z ludzkim grzechem. W tym dniu wspominamy dramat męki Chrystusa, która rozpoczyna się już poprzedniego wieczoru trwogą konania w Ogrójcu i kończy śmiercią na krzyżu. Dla chrześcijanina Wielki Piątek jest dniem głębokich przeżyć: wierzący towarzyszy Chrystusowi w Ogrójcu, staje z Nim na Kalwarię niosąc ciężar krzyża, aby obok Jana Apostoła, Maryi i innych niewiast stanąć na Golgocie i rozważać te dramatyczne, a zarazem podniosłe wydarzenia.
Wielką Sobotę charakteryzuje głębokie milczenie.
W tym dniu oczekiwania i modlitwy nie jest przewidziana bowiem własna liturgia. W Kościołach panuje głęboka cisza, natomiast wierni, naśladując Maryję, przygotowują się duchowo do wielkiego wydarzenia zmartwychwstania.
W Wielką Sobotę, po zapadnięciu zmroku, rozpoczyna się uroczysta Wigilia Paschalna – matka wszystkich wigilii.”
(św. Jan Paweł II)
„Niedziela Palmowa wprowadza nas w całą tajemnicę Jezusa Chrystusa, a jest to tajemnica paschalna. W niej wszystko osiąga swój zenit. W niej objawia się też do końca, że Bóg jest miłością. Jednocześnie zdajemy sobie sprawę z tego, czym jest prawdziwa godność człowieka, zbawionego za cenę krwi Syna Bożego i przeznaczonego do wiecznego życia wraz z Nim w miłości.”
„Wielki Tydzień skłania nas do rozważań nad sensem Krzyża, w którym objawienie miłosiernej miłości Bożej osiąga swój szczyt. Zbawiło nas Jego nieskończone miłosierdzie. Ofiarował On z własnej woli swego Jednorodzonego Syna, aby odkupić ludzkość. Czy można nie okazać Mu wdzięczności? Niepowtarzalne dzieło odkupienia oświeca historię i kieruje nią: Bóg bogaty w miłosierdzie, dzięki ofierze Chrystusa, okazuje każdemu człowiekowi swą nieskończoną dobroć. W jaki sposób powinniśmy okazać naszą wdzięczność? W tych dniach liturgia pozwala nam wznosić hymn uwielbienia do Pana, zwycięzcy śmierci, a jednocześnie wzywa nas, byśmy z naszego życia usunęli to wszystko, co nam przeszkadza w upodobnieniu się do Niego.”
„ Opowiadanie o męce stawia nas przed obliczem Chrystusa żyjącego w Kościele. Misterium paschalne, które przeżyjemy na nowo w Wielkim Tygodniu, jest zawsze aktualne. Dzisiaj to my jesteśmy współczesnymi Chrystusa i tak jak mieszkańcy Jerozolimy, jak Jego uczniowie i towarzyszące Mu niewiasty, mamy zdecydować, czy też uciekać lub przyglądać się biernie Jego śmierci.”
(św. Jan Paweł II, 2002 r.)
19 marca św. Józefa, oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, Patrona Kościoła Powszechnego
„Święty Józef jest dla nas przede wszystkim wzorem wiary.
Tak jak Abraham, żył zawsze zdając się bez zastrzeżeń na Bożą Opatrzność; dlatego stanowi on dla nas umacniający przykład, zwłaszcza wtedy, gdy Bóg chce, abyśmy zawierzyli Mu »na słowo«, a więc nie mając jasności co do Jego zamysłu. Jesteśmy wezwani do naśladowania św. Józefa także w pełnym pokory posłuszeństwie – cnocie, która wyraża się u niego w milczeniu i pracy w ukryciu. Jakże cenna jest »szkoła nazaretańska« dla współczesnego człowieka, kuszonego przez kulturę, która najczęściej gloryfikuje pozór i sukces, niezależność i fałszywe pojęcie wolności indywidualnej! Jakże potrzebne jest natomiast przywrócenie właściwej wartości prostocie i posłuszeństwu, szacunkowi i poszukiwaniu z miłością woli Bożej!”
(św. Jan Paweł II 2001 r.)
Strona 3 z 5